therealdesign

Του Βασίλη Σκουρή:
Τη μετεξέλιξη της «Κίνησης των 58» σε νέο κόμμα, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ζητά με συνέντευξή της στο Real.gr η Άννα Διαμαντοπούλου. Η πρώην υπουργός επισημαίνει ότι οι πολίτες που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι, ζητούν ένα νέο φορέα που θα μιλήσει καθαρά για το πρόβλημα της χώρας και θα παρουσιάσει μια αξιόπιστη πρόταση για την ανόρθωσή της.

«Το νέο δεν μπορεί να προκύψει σε καμία περίπτωση από το απλό άθροισμα των παλιών και φθαρμένων δομών» επισημαίνει και αναφερόμενη στην «Κίνηση των 58» προτείνει: «Θεωρώ λοιπόν ότι το εγχείρημα παίρνοντας υπόψη την πραγματική «ανάγκη» των πολιτών, πρέπει να μετεξελιχτεί θέτοντας με καθαρό τρόπο το διακύβευμα του νέου κόμματος προς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και επ΄ αυτού να κληθούν να τοποθετηθούν όλοι, και κυρίως βεβαίως οι δύο αρχηγοί.

Όπως τονίζει η κυρία Διαμαντοπούλου:

• «Ο νέος πόλος που θα δημιουργηθεί πρέπει από την αρχή να έχει χαρακτηριστικά αυτονομίας και να μην θεωρηθεί κυβερνητικό συμπλήρωμα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Αντίθετα πρέπει να δημιουργηθεί για να πρωταγωνιστήσει.
• Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
• Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
• Να υπάρξει ώστε να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που έχει ανάγκη η χώρα μας. Να λειτουργήσει ως καταλύτης για την εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού συστήματος.
• Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το "ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά", ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους.
• Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020».

Η πρώην υπουργός εκτιμά ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι στη χώρα συντελείται ένα παραγωγικό έγκλημα αφού απουσιάζουν οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες σε συνδυασμό με πολιτικές υποστήριξης των φτωχών και των αδύναμων θα μπορούσαν να αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα. «Όλα μοιάζουν να έχουν ως στόχο τη διάσωση των κομμάτων και όχι της χώρας» επισημαίνει και τονίζει ότι ως Ελληνίδα αισθάνεται εθνική προσβολή για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η τρόικα και τον τρόπο η κυβέρνηση διαπραγματεύεται μαζί της.

Διαβάστε τη συνέντευξη της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου στο Real.gr

Σημεία ομιλίας της Άννας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση «Για μια άλλη Ευρώπη» της ALDE Group (Συμμαχία Φιλελευθέρων & Δημοκρατών για την Ευρώπη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο)

Εθνικό Σχέδιο εξόδου από την κρίση
Η Ελλάδα οφείλει να έχει το δικό της σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Απέναντι στον εύκολο διχασμό μνημόνιο - αντιμνημόνιο να παρουσιάσει στους πολίτες τον δύσκολο τρίτο πόλο της πραγματικής ανασυγκρότησης με μεταρρυθμίσεις και στο μοντέλο διακυβέρνησης και στο παραγωγικό μοντέλο, που θα έχει ελληνική σφραγίδα και ελληνική υπογραφή. (Ένα σχέδιο που λείπει από παντού και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα γιατί βεβαίως κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταλαμβάνει το δημόσιο κτίριο της ραδιοτηλεόρασης αλλά πoιό είναι άραγε 5 μήνες μετά το σχέδιο και ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης για τη δημόσια τηλεόραση; Γιατί δεν αξιοποιήθηκε το σχέδιο Μόσιαλου από το καλοκαίρι του 2011; Γιατί αγνοήθηκε το έργο της Επιτροπής Αλιβιζάτου που κατέληξε σε ένα σχεδόν έτοιμο σχέδιο Νόμου; Αναπάντητα ερωτήματα που καταδεικνύουν την έλλειψη σχεδίου)
Την ίδια στιγμή όμως η ύπαρξη ενός ελληνικού σχεδίου πρέπει να συνυπάρχει με άποψη και σχέδιο για το ποια Ευρώπη θέλουμε ώστε αυτή να μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά στη κρίση.

Μία άλλη Ευρώπη. Αποτελεσματική, ισχυρή, δημοκρατική.
Θα ήθελα λοιπόν, ενόψει των Ευρωεκλογών, να καταθέσω ορισμένα σημαντικά σημεία για την εξέλιξη της Ευρώπης:
Πολιτική ενοποίηση
Η ΕΕ πρέπει να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις κρίσεις. Με την σημερινή θεσμική οργάνωση αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, γι΄αυτό και έχουμε οδηγηθεί σε διακυβερνητικές συμφωνίες.
Κοινή οικονομική πολιτική και ηγεσία που θα εκφράζει μετά από εκλογή τους ευρωπαίους πολίτες και όχι τις ισορροπίες των ισχυρών εθνικών κρατών (αυτό δηλ. που κατεξοχήν συμβαίνει σήμερα με τους χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας να καθοδηγούν την Επιτροπή αλλά και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής).

* Σ΄αυτές τις Ευρωεκλογές θα είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικές οικογένειες θα ορίζουν υποψήφιο Πρόεδρο της Επιτροπής.
Το 2010 ψήφιζαν 435 Βουλευτές τον Πρόεδρο της Επιτροπής ενώ τώρα έχουν την δυνατότητα να ψηφίσουν 390 εκατομμύρια πολίτες! Θα είναι ατόπημα με εξαιρετικές συνέπειες αν οι Αρχηγοί επιλέξουν να αγνοήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών, ενώ έχουν αποδεχτεί την διαδικασία. Δυστυχώς η διατύπωση της Συνθήκης δίνει αυτήν τη δυνατότητα αλλά θα είναι άλλο ένα επιχείρημα για το δημοκρατικό έλλειμμα ενώ γίνεται προσπάθεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

- Νομισματική με οικονομική πολιτική με κύρια σημεία έναν ευρωπαϊκό πραγματικό προϋπολογισμό.
- Αλλαγή του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με δυνατότητα κοπής χρήματος και ενσωμάτωσης στους σκοπούς της ανεργίας.
- Κοινό ελάχιστο κάτω όριο για τη φορολόγηση των    επιχειρήσεων.
- Επιλογή μίας τουλάχιστον υπηρεσίας του κοινωνικού κράτους(κάρτα υγείας, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) που αφορά όλους τους πολίτες της Ευρώπης.

Άρθρο στην εφημερίδα ¨Τα Νέα":

Ο ελληνικός λαός, αλλά και οι εκπρόσωποι του στην ελληνική Βουλή, βρίσκονται για μια ακόμη φορά, με σισύφειο τρόπο μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα. Από τη μία, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις , απολύσεις στο δημόσιο τομέα και ακόμη περισσότερες στον ιδιωτικό λόγω μιας σταθερά υψηλής ύφεσης, περιστολή στις δημόσιες επενδύσεις και περισσότερα λουκέτα. Από την άλλη «χρεοκοπία» διότι αμφισβητείται η καταβολή της επόμενης κρίσιμης δόσης.

Εδώ και τρία χρόνια , οι τεράστιες θυσίες φαίνεται πάντα να οδηγούν σε περισσότερες θυσίες, επιτείνοντας την απόγνωση ενός λαού, που, μη βλέποντας να υπάρχει ελπίδα, είτε παραδίδεται στις σειρήνες του λαϊκισμού, είτε στρέφεται σε ακραίες επιλογές, χωρίς κουράγιο να ασχοληθεί με τις επιπτώσεις των επιλογών αυτών.

Δεν είναι η στιγμή να ερμηνεύσουμε την απλοϊκή θέση που κυριαρχεί στην πολιτική μας αντιπαράθεση «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» και πόσο αποπροσανατολιστική είναι αυτή στην αντιμετώπιση της κρίσης, ούτε να αναλύσουμε πόσο πιο επώδυνα είναι τα νέα μέτρα που έρχονται, με την εμμονή όλων για εκλογές τον Μάιο.

Έχουν γίνει εγκληματικά λάθη, τα οποία συνεχίζονται, και αφορούν όλους μας στην Ελλάδα, αλλά και τους ευρωπαίους εταίρους μας. Αιχμή του δόρατος πρέπει να αποτελέσουν η δικαιοσύνη στις πολιτικές μας και η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μπροστά στην επικείμενη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις 18 Οκτωβρίου, επιμένω σε μια συγκεκριμένη πρόταση, που δημόσια κατέθεσα πριν λίγες ημέρες και αφορά άμεσα την Ελλάδα, αλλά και κάθε χώρα της Ευρωζώνης και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο.

Σε όλη την Ευρώπη έχει ανοίξει πλέον ένας έντονος διάλογος για την προοπτική της Ε.Ε. Η νέα κοινή διακήρυξη του Πράσινου Κον Μπετιτ («κόκκινος Ντάνι») και του Φιλελεύθερου Φερχόφσταντ (πρώην Πρωθυπουργός του Βελγίου) που προωθούν την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, η κίνηση και το κείμενο των 11 Υπουργών Εξωτερικών (δυστυχώς απουσιάζει η Ελλάδα), η συνάντηση των Πρωθυπουργών του Νότου στη Μάλτα (και πάλι απουσιάζει η Ελλάδα), η διαρροή σχεδίου συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είναι, ενδεικτικά, ορισμένες από τις κινήσεις που κάνουν σαφή την μεγάλη κινητικότητα για επερχόμενες σημαντικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Οι προβληματισμοί των περισσότερων ευρωπαίων ηγετών από τον Μπαρόζο έως τον Ολάντ και την Μέρκελ έχουν ως κυρίαρχη επιλογή «να σωθεί η Ευρώπη».

Παράλληλα σε όλη την Ευρώπη φαίνεται να έχει γίνει πλέον κατανοητό, ότι δεν αρκούν μόνο τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα – όσο και αν είναι επιβεβλημένη ή άρση στρεβλώσεων και αδικιών. Η απάντηση στην αντιμετώπιση της κρίσης και η αποτροπή της διεύρυνσης και επέκτασής της, είναι η ανάπτυξη. Μία μαγική λέξη την οποία όλοι ομνύουν Βόρειοι και Νότιοι, αριστεροί και δεξιοί αλλά όσο η αστάθεια στην Ευρωζώνη παραμένει, όλα κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η ανάπτυξη προϋποθέτει «κλίμα» και «χρήμα». Και το χρήμα δεν θα υπάρξει αν δεν διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα. Προς αυτή την κατεύθυνση θεωρώ ως άμεση προτεραιότητα να συμπεριληφθεί ειδική παράγραφος, στα συμπεράσματα του επικείμενου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Συνόδου Κορυφής),που θα επιβεβαιώνει την υπεράσπιση της συνοχής και διατήρηση του όλου της Ευρωζώνης. Την παραμονή δηλαδή όλων των χωρών στο ευρώ, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αλλά και το συμφέρον των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με απλά λόγια το Συμβούλιο να δηλώνει με απόλυτο τρόπο προς κάθε κατεύθυνση ότι «καμία χώρα δεν θα βρεθεί εκτός ευρώ».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει έτσι και αλλιώς θεσμούς, μηχανισμούς και μέσα να προστατεύσει το νόμισμά της και να διασφαλίσει την εφαρμογή εσωτερικών κανόνων από όλα τα μέλη της.

Είναι η επιτακτική άμεση απάντηση στην σπέκουλα των αγορών, στους εχθρούς του ευρώ, στις επιπόλαιες δηλώσεις Ευρωπαίων και άλλων παραγόντων, στην περαιτέρω διάδοση του ιού της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. Είναι προϋπόθεση για να δημιουργηθεί το αναγκαίο αίσθημα ασφάλειας, στους πολίτες, στις κυβερνήσεις αλλά και στις αγορές. Είναι κάτι που αφορά όλους τους Λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο τον Νότο. Είναι μία κοινή εισήγηση προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που μπορούν να συμφωνήσουν Ελλάδα και Γερμανία κατά την επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ.

Θα είναι ένα μήνυμα σταθερότητας, ισχύος, αλληλεγγύης και ειρήνης.

Το «Δίκτυο» για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη και η Πρόεδρός του Άννα Διαμαντοπούλου οργάνωσαν την πρώτη συνάντηση του Μάρτιν Σουλτς, ως υποψηφίου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με πολίτες.

Στη συζήτηση ετέθησαν τα εξής θέματα:

•    Ανεργία των νέων και η αλλαγή του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να περιλαμβάνει στους στόχους της μέτρα αντιμετώπισης της
•    Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις και κυρίως το θέμα των διαφορετικών επιτοκίων.
•    Ο Πρωτογενής τομέας
•    Το τραπεζικό σύστημα
•    Το ζήτημα της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής
•    Το θέμα της πολιτικής ενοποίησης

Η Άννα Διαμαντοπούλου στην εισαγωγή της υπογράμμισε ότι
o Μάρτιν Σούλτς ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή ιδέα, ως σύνθεση των εθνικών συμφερόντων προς όφελος όλων των λαών και όχι ως απλή επιβολή του συμφέροντος των ισχυρότερων χωρών.

Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι: «200 μέρες μας χωρίζουν ίσως από τις πιο κρίσιμες Ευρωεκλογές από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για πρώτη φορά γίνονται σε συνθήκες τόσο μεγάλου αντιευρωπαϊκού κλίματος και με την κρίση να διαλύει χώρες και ζωές ανθρώπων.
Μπορούμε σ΄αυτές τις 200 μέρες να δώσουμε ευρωπαϊκό πολιτικό περιεχόμενο στις εκλογές;
Μπορούν οι υποψήφιοι των μεγάλων πολιτικών οικογενειών να διατυπώσουν όραμα δίνοντας άλλο πρόσημο στην ηγεσία της Ευρώπης;

Η Ευρώπη ως υπόθεση των ελίτ και των εμπειρογνωμόνων τελείωσε με την έναρξη της κρίσης. Για ό,τι έχουμε μπροστά μας οι πολίτες πρέπει να ξέρουν και να συμμετέχουν. Σ΄αυτή την προσπάθεια έχουμε την φιλοδοξία να συμβάλουμε ως «ΔΙΚΤΥΟ».

Επίσης η Άννα Διαμαντοπούλου τόνισε ότι «Η επίσκεψη του Προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου στην Ελλάδα, συνέπεσε με την επανεμφάνιση της πολιτικής βίας στην πιο άγρια μορφή της.

Ένα φαινόμενο που 40 χρόνια τώρα ταλάνισε τη χώρα εξαιτίας των ανοχών που επιδείξαμε. Ένα φαινόμενο που επαναφέρει με σφοδρότητα η σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση, καθώς και οι μορφές  εξάρτησης της χώρας.
Είναι ένα εθνικό θέμα τεράστιας σημασίας που απαιτεί εθνική συναίνεση, η οποία όμως πλέον δεν είναι αρκετή. Η ρίζα του κακού βρίσκεται πια στη κρίση και ο ρόλος των ευρωπαϊκών αποφάσεων είναι εξαιρετικά σημαντικός.
Σ΄αυτήν για την πολύ δύσκολη για τη χώρα συγκυρία η επίσκεψή σου, είπε η Πρόεδρος του Δικτύου,  και η πληθώρα των συναντήσεων και παρεμβάσεων ανοίγει με έναν θετικό τρόπο τη συζήτηση για τις Ευρωεκλογές.»

Η Άννα Διαμαντοπούλου από την πλευρά της έθεσε ένα κατά την άποψη της κορυφαίο ζήτημα που είναι το πως η Σοσιαλδημοκρατία και η φιλελεύθερη Κεντροαριστερά  θα μπορέσουν να κάνουν διακριτή την παρουσία τους ενόψει των Ευρωεκλογών μιλώντας στη ψυχή και στου νου των πολιτών του Βορρά και του Νότου.

Αρχίζοντας τη συζήτηση η Άννα Διαμαντοπούλου αναφέρθηκε  στο κυρίαρχο θέμα της ανεργίας γιατί σ΄αυτό συναντώνται όλες οι πολιτικές. Για να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και όχι απλά επιδοτήσεις χρειάζονται, σύμφωνα με την ίδια τα εξής:

-    Αντιμετώπιση με ρεαλισμό, δικαιοσύνη και προοπτική του δυσβάστακτου χρέους των χωρών του Νότου το οποίο δυστυχώς μεγαλώνει.
-    Ρευστότητα στην αγορά για να λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις, άρα νέος ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
-    Δημόσια έργα, άρα επενδυτικό πρόγραμμα διευρωπαϊκών δικτύων και ουσιαστικό  ρόλο στην  Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
-    Υποστήριξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας με δίκαιους κανόνες στο διεθνές εμπόριο.
-    Επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις στη παιδεία και την έρευνα, που είναι ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα για το δοκιμαζόμενο Νότο αλλά και για όλη την Ευρώπη.

ΚΑΙ όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν βέβαια, πολιτική σταθερότητα η οποία είναι συνυφασμένη με τον σεβασμό της λειτουργίας του Κοινοβουλίου και των θεσμών σε κάθε χώρα της ΕΕ.
Στη χθεσινή συνέντευξή ο Μ. Σουλτς αναφέρθηκε στον νέο χρυσό κανόνα για την εξαίρεση επενδύσεων από το έλλειμμα .
Συμφωνούμε απολύτως και ως «ΔΙΚΤΥΟ» έχουμε ξεκινήσει μία πρωτοβουλία πολιτών για τη συλλογή 1 εκατομμυρίου υπογραφών για την εξαίρεση μέρους των δαπανών που αφορούν την Παιδεία, την ονομάζουμε invest in education: www.invest-in-education.eu 

Η κραυγή αγωνίας είναι να δώσουμε χρήματα για την Παιδεία τώρα, ώστε να μην δούμε σε λίγα χρόνια τις ανισότητες να καταπίνουν την Ευρώπη.

Η συζήτηση είχε τον χαρακτήρα μιας φιλικής και ανθρώπινης συζήτησης ενός λαϊκού πολιτικού που ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής και βιβλιοπώλης έγινε δήμαρχος και βουλευτής με το SPD στην Γερμανία αναδείχθηκε ως  μια μεγάλη ευρωπαϊκή προσωπικότητα από τη θέση του Ευρωβουλευτή και μπορεί ακόμα με ευκολία να γυρίσει στη βάση στους πολίτες και στα πραγματικά προβλήματα τους.

Στη συζήτηση συμμετείχαν άνθρωποι οι οποίοι είναι κατεξοχήν δημιουργοί.

Γιώργος Καμίνης, Δήμαρχος Αθηναίων
Θανάσης Βακάλης, Πρόεδρος Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων «ΘΕΣγάλα»
Ρέα Βιτάλη, Συγγραφέας και Αρθρογράφος στο Protagon
Σάββας Ρομπόλης, Διευθυντής Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ
Γιάννης Τσαμουργκέλης, Οικονομολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Θωμάς Χατζούλας, Διευθυντής της εταιρίας ένδυσης Forel
Θανάσης Χειμωνάς, Συγγραφέας

Άρθρο στην Huffington Post:
Η προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ αντιμετωπίζεται όπως είναι φυσικό με τεράστιο ενδιαφέρον από όλο τον πλανήτη. Ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ παίζει ένα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ειρήνη, στην παγκόσμια οικονομία και ανάπτυξη. Κάθε πολιτική απόφαση, κάθε ομιλία αλλά και κάθε λέξη της προεκλογικής περιόδου αναλύεται, μεγεθύνεται, ερμηνεύεται.  Δημιουργεί προσδοκίες, ανησυχίες, αναπαράγει η σπάζει στερεότυπα. Ως ελληνίδα πολίτης και πολιτικός και ως πρώην Ευρωπαία Επίτροπος που έχω την τιμή και την χαρά ενός Fellowship στο Harvard, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις θέσεις και τις διαφορές των υποψηφίων για την προεδρία έχοντας πλήρη αίσθηση της σημασίας της εκλογής τους για την Ευρώπη και την Ελλάδα.  
Έτσι, είναι πλέον σοκαριστικό, προσβλητικό και ακατανόητο να ακούω από τον Κυβερνήτη Ρόμνευ να αναφέρεται συνεχώς με κάθε ευκαιρία με απαξιωτικό τρόπο για την Ελλάδα για την κατάσταση που βρίσκεται, και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως χώρα αλλά και ως λαός. Η Ελλάδα διέρχεται μια μεγάλη κρίση, ένα βήμα πριν από να είναι παρόμοια με το Great Depression που βίωσε  η Αμερική και ο αμερικανικός λαός το 1929-1933.  Μια κρίση κατά την οποία ο αμερικανικός λαός υπέφερε και πόνεσε, όμως που με εμπνευσμένη ηγεσία κατάφερε και βγήκε πιο δυνατός, άλλαξε την οικονομία της, την δυναμική της, γνώρισε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλης ευημερίας και έγινε παγκόσμια δύναμη.
Η Ελλάδα, είναι βεβαίως μια μικρή οικονομικά χώρα, αποτελεί μόνο το 1.6% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στα τεράστια λάθη και παραλείψεις του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα όμως, ο ελληνικός λαός όπως και ο αμερικανικός, είναι ένας περήφανος λαός που προσέφερε πολλά στην ανθρωπότητα στον παγκόσμιο πολιτισμό και στην δημοκρατία και δίνει έναν τεράστιο αγώνα με θυσίες οδυνηρές για την έξοδο από την κρίση. Η Ελλάδα είναι επίσης μια χώρα με τεράστια δυναμική, με πολύ καλά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ανεκμετάλλευτους φυσικούς  πόρους και μια πολύ ισχυρή Διασπορά. Μια Διασπορά που ιδιαίτερα στην Αμερική έχει συνεισφέρει και στην οικονομική ανάπτυξη και στις ηθικές αξίες του αμερικανικού έθνους. Και έχει δώσει απτές αποδείξεις για την εργατικότητα, την ευσυνειδησία, ευρηματικότητα και εξωστρέφεια των ελλήνων.
Μου είναι λοιπόν ακατανόητο και γεννά θλίψη πως σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, και ιδιαίτερα μιλώντας σε εθνικό επίπεδο, ο Κυβερνήτης Ρόμνευ επιμένει να αναπαράγει και να χρησιμοποιεί την σημερινή κρίση και κακή περίοδο της Ελλάδας προσβάλλοντας τον ελληνικό λαό και επιδεινώνοντας το αρνητικό κλίμα για την χώρα συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Θέλω να πιστεύω πως αυτό είναι αποτέλεσμα κακών συμβουλών που αντανακλούν άγνοια, και δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του υποψηφίου Προέδρου έναν ηγέτη που χτίζει συμμαχίες και συναινέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο με σκοπό την ειρήνη και την πρόοδο

Θα ήταν γενναίο έστω και τώρα, πριν την ολοκλήρωση της προεκλογικής περιόδου ο Κυβερνήτης Ρόμνευ γνωρίζοντας τον πόνο του Αμερικανικού λαού κατά την διάρκεια της κρίσης του, να δείξει την συμπαράσταση και τον σεβασμό του για τον δύσκολο αγώνα των ελλήνων, επιδεικνύοντας έτσι τις αρετές που χρειάζεται ένας ηγέτης.

Δείτε το άρθρο στην Huffington Post

Η «The Huffington Post» είναι μία από τις δημοφιλέστερες ενημερωτικές ιστοσελίδες στην Αμερική. Αν και είναι κατ’ εξοχή πολιτικό blog, το οποίο καλύπτει ευρύ φάσμα θεμάτων.
Εκτός της Αριάννας Χάφινγκτον και των συνεργατών της, ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών (από πολιτικούς, αναλυτές, ακαδημαϊκούς και επώνυμους στον χώρο τους), συνεισφέρουν σε τακτική βάση.
Βρίσκεται στην πρώτη θέση μεταξύ των 15 δημοφιλέστερων πολιτικών ιστοσελίδων στις ΗΠΑ (Ιούλιος 2012), στην δεύτερη θέση ανάμεσα στα 25 καλύτερα blogs (2009). Μέχρι στιγμής, στην διάρκεια του 2012 έχει καταγράψει 70 εκατομμύρια σχόλια! Είναι στην πρώτη θέση από όλες τις ενημερωτικές ιστοσελίδες (Yahoo, New York Times, BBC, Guardian, CNN, κα), τα σχόλια των οποίων μοιράζονται/αναπαράγονται στο Facebook, στο twitter και τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα.

Στις 14 και 15 Ιουνίου, η Άννα Διαμαντοπούλου συμμετείχε στο συνέδριο του Ιδρύματος Friedrich-Ebert-Stiftung (FES) στο Βερολίνο στo πλαίσιο του “Κύκλου του Kochel” (Kocheler Kreis für Wirtschaftspolitik) με θέμα τις «Οικονομικές, Κοινωνικές και Πολιτικές Προοπτικές της Ελλάδας και της Ευρώπης».

O “Κύκλος του Kochel” είναι ένα φόρουμ του Ιδρύματος FES στο οποίο συναντώνται επιστήμονες, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες κ.α. για να συζητήσουν θέματα οικονομικής πολιτικής μέσα από μία πολύπλευρη σκοπιά. Οι συγκεντρώσεις πραγματοποιούνται δύο φορές το χρόνο και προσφέρουν έτσι τη δυνατότητα διαβούλευσης επί επίκαιρων οικονομικών θεμάτων.

Με τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και τον πρώην Υπουργό Τάσο Γιαννίτση κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου

Ύστερα από τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρώην Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας Ρομάνο Πρόντι, του εστάλη η ακόλουθη επιστολή:
 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Αθήνα 25 Ιανουαρίου 2012

Αγαπητέ Romano,

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιταλία βιώνουν μια βαθιά κρίση με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην εθνική κυριαρχία, στη λειτουργία της δημοκρατίας, αλλά κυρίως στη ζωή των ανθρώπων και την προοπτική των μελλοντικών γενεών

Είναι πλέον εμφανές ότι η κρίση αυτή αφορά το σύνολο της Ευρώπης και απλώνει τα πλοκάμια της σε χώρες μικρές και μεγάλες. Η λύση και η κάθαρση του δράματος που όλοι βιώνουμε, για το οποίο φυσικά η κάθε χώρα έχει τη δική της ευθύνη, δεν μπορεί να έρθει, παρά μόνο μέσα από συνολική ευρωπαϊκή παρέμβαση και μέσα από λύσεις που θα οδηγούν σε ένα πειστικό για την αποτελεσματικότητά του ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο διακυβέρνησης.

Σήμερα η Ευρώπη διέρχεται μια κρίση θεσμών στα όρια του ευτελισμού. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν υπάρχει. Το δικαίωμα πρωτοβουλίας της δεν ασκείται. Η ισορροπία χωρών στο επίπεδο της διοίκησης έχει δημιουργήσει μια παραλυτική γραφειοκρατία. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχεδόν δεν ακούγεται. Το Συμβούλιο Κορυφής έχει συρρικνωθεί στην αρχή της πλέον οικονομικά ισχυρής χώρας, της Γερμανίας.

Όλοι εμείς που συμμετείχαμε στην εθνική και ευρωπαϊκή πολιτική οφείλουμε να διαβάσουμε προσεκτικά την ιστορία και να δούμε και ταυτόχρονα να προβλέψουμε το μέλλον. Μια Ευρώπη με ταπεινωμένους και στα όρια της φτώχειας δεκάδες εκατομμύρια πολίτες δεν μπορεί να πιστεύει ούτε στη ευημερία ούτε στην ειρήνη.

Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες,  μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα,  επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως  εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών.

Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω»,  την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος,  στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι  η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή,  αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.

Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής.  Το σημαντικότερο όλων δε είναι, πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους  και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις»,  ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!

Ήρθε, όμως, τώρα η ώρα  της πληρωμής αλόγιστων «κατακτήσεων» και αλόγιστων εκλογικών νικών, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες  που αναπτύχθηκαν με βάση το νόμο του «τυφλού τσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του (π.χ. με την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα. Ακόμη δηλαδή και σήμερα, που η Ελλάδα αγωνίζεται να μην γονατίσει, εκδηλώνονται αδικαιολόγητες και ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες κάποιες φορές στρέφονται ανοικτά και κατά της Δημοκρατίας. Μάλιστα, δεν παραλείφθηκε, ακόμη μία φορά,  να ακουστούν έως και αιτήματα για προνομιακή-πελατειακή μονιμοποίηση συμβασιούχων, με την καθολική σχεδόν στήριξη της αντιπολίτευσης. Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόρος διαφορά. Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένει σιωπηλή, αλλά παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτά πανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στις σκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένων ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτες κινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθου των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια. Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Αυτές, συνεπώς, οι περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφύπνισης της κοινωνίας και της αλλαγής της νοοτροπίας της. Κι όσο τη θέση του «δεν βαριέσαι» παίρνει η συμμετοχή στην υπεράσπιση του δικαιώματος πχ. για μάθηση, για παροχή υπηρεσιών υγείας και προστασία της δημόσιας υγείας, καθώς και για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων, τόσο οι ελπίδες θα αυξάνονται.

Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί  να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα  για την τήρηση της νομιμότητας.  Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.

Η  βουβή κοινωνία και οι φορείς των κρατικών λειτουργιών που έκαναν πως δεν βλέπουν, πρέπει να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Η απειλή της οικονομικής χρεωκοπίας ήρθε ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας των όρων πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έσυραν ως εδώ.  Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της  πορείας. Πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε αμέσως.

Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα  διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν. Πως θα χαρακτηριζόταν όποιος τη στιγμή ενός πραγματικού ναυαγίου έκανε κάτι αντίστοιχο; Η απάντηση δεν θέλει δεύτερη σκέψη.  Με άλλα λόγια, ο συντεχνιασμός, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός κάποιων ΜΜΕ, η ανομία, η κοινωνική ανευθυνότητα και το πατριωτικό έλλειμμα ορισμένων εχόντων και κατεχόντων, που σαρώνουν κάθε έννοια Δικαιοσύνης, δεν είναι απλά εκφράσεις ανευθυνότητας, αλλά προκλητική επίδειξη ανηθικότητας. Και ως πρόκληση τέτοιας μορφής αρχίζουν να αντιμετωπίζονται από μια κοινωνία των πολιτών, που ξαναβρίσκει τη φωνή της, καθώς και από μία συντεταγμένη Δημοκρατία, που ξαναβρίσκει τον αυτοσεβασμό της.

Οι τρεις υπουργοί οι οποίοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, τα φαινόμενα που εδώ καταγράφουμε.  Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους.  Οι Έλληνες πολίτες, όμως, γνωρίζουν πως τα δύο χρόνια που πέρασαν δόθηκαν με επιτυχία μάχες για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και για τον περιορισμό της κακοδιοίκησης και της σπατάλης. Οι φορείς των πελατειακών σχέσεων και οι εκπρόσωποι του συντεχνιασμού υποχώρησαν. Η πλειοψηφία των πολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν και δεν παρασύρθηκε από τους δημαγωγούς. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν  την πρώτη γενιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές. Με άλλες λέξεις, οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετωπίζουν καταπρόσωπα το χρέος και τα ελλείμματα της χώρας.

Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στα δημόσια αγαθά. Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Μεταφορές αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, τον οποίο, μέσα στις δραματικές αυτές περιστάσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δυστυχώς, όμως, για να βγούμε στο κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος, πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος. Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμε γκάζι και όχι φρένο,  έτσι ώστε να βγούμε το συντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία. Οι αναστολές, οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονται εναντίον των πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένες στο τέλμα της κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.

Η ελληνική πολιτεία, άρα τόσο το κράτος όσο και η κοινωνία, θα βρει και πάλι τον εαυτό της. Θα καταφέρει να ξαναβρεί αυτό που έχασε, δηλαδή την κλασική για τις προηγμένες χώρες δυνατότητα να συνδυάζονται αρμονικά οι κοινωνικές διαμαρτυρίες και συγκρούσεις, με τη λειτουργία των κλασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και του κράτους. Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερη ένταση. Και βέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγές και στο δημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίως καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια να τις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».

Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η πορεία προς αυτούς τους στόχους ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί. Τις οδύνες της, βέβαια, κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει. Άρα, όποιος σήμερα συνεχίζει να σπέρνει ανέμους  ή να κάνει πως δεν βλέπει, αύριο θα θερίσει θύελλες και θα σαρωθεί. Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και η Πατρίδα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατη υλοποίηση των δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ή θα τα κάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά.

Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος, πρωτόγνωρος  και η διαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε, όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικές που φέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη. Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να υποχωρούμε. Και σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας , στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Βασικά σημεία άρθρου Άννας Διαμαντοπούλου στο Social Europe Journal:
- Μέσα στην κρίση οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιλέγουν την ενοποίηση, οι πολίτες όχι. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη ηγεσίας που θα εμπνεύσει και θα πείσει πως περισσότερη Ευρώπη σημαίνει περισσότερη ευημερία, δουλειές και σταθερότητα.

-Την ηγεσία δεν μπορεί να την ασκήσει καμία χώρα μόνη της, ούτε η Γερμανία που είναι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη αυτή τη στιγμή.
Η Γερμανία θα έπρεπε, λόγω του μεγέθους και της θέσης της, να παίξει έναν σημαντικό ρόλο στην οικοδόμηση συναινέσεων. Δυστυχώς όμως σήμερα παραμένει ένας απομονωμένος γίγαντας.

-Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη, το φάντασμα της διχόνοιας και του φόβου, της δυσπιστίας και του μίσους, το φάντασμα παλιών στερεοτύπων και εχθροτήτων που ξαναγεννιούνται.
Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η κρίση, η αυξανόμενη φτώχεια και η άνοδος των άκρων στην Ευρώπη χρειαζόμαστε ελπίδα, εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη. Απαιτείται μια νέα αφήγηση. Η Ευρώπη αναζητεί ηγεσία η οποία θα προτείνει ένα νέο σχέδιο και μια νέα αφήγηση για την Ευρώπη που θα περιλαμβάνει:

1.    Ειρήνη (η σημαντικότερη ως τώρα κατάκτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και σεβασμό στα έθνη και τους λαούς.
2.    Ένα νέο γεωπολιτικό ρόλο για την Ευρώπη
3.    Δημοκρατία (Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αυξημένη δημοκρατική νομιμοποίηση στη λήψη αποφάσεων)
4.    Οικονομική δημοκρατία με την τιθάσευση του χρηματοπιστωτικού τομέα ο οποίος οφείλει να μοιραστεί τα βάρη της κρίσης
5.    Ανάπτυξη μοιρασμένη ισόμερα και δίκαια. (Με σύγκλιση της ανταγωνιστικότητας και του επιπέδου ζωής των κρατών μελών της)

-Η διαρκής λιτότητα από μόνη της δεν οδηγεί στην ανάπτυξη. Απαιτείται να συνεργαστούν οι Ευρωπαϊκοί  θεσμοί με την ΕΚΤ για να τονώσουν την οικονομία με δημοσιονομικά μέτρα όπως έκαναν οι ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή ηγεσία πρέπει να πείσει τους πολίτες της Ευρώπης με όραμα και έργα.

Ολόκληρο το άρθρο:

http://www.social-europe.eu/2012/11/europe-needs-leadership-with-vision/

Η Άννα Διαμαντοπούλου συμμετέχει στο  Ευρωπαϊκό Συνέδριο, που  διοργανώνει  στην Βοστώνη των ΗΠΑ , το Harvard Kennedy School και το Harvard Business School με θέμα «Ευρώπη:Το επόμενο βήμα», στο οποίο και μίλησε το Σάββατο, 2 Μαρτίου.

Στο συνέδριο μίλησαν μεταξύ άλλων  και ο  κ. Λουκάς Παπαδήμος, τ. Πρωθυπουργός, ο κ. De Gucht Ευρωπαϊος Επίτροπος Εμπορίου, ο G. Vershofstadt πρόεδρος της Φιλελεύθερης και Δημοκρατικής Συμμαχίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο κ. R. Rato τ. Υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, τ. Διευθύνων Σύμβουλος του ΔΝΤ και της Bankia, η κυρία E. Fornero Υπουργός Κοινωνικών Πολιτικών και Ισότητας στην Ιταλία, η κυρία Danuta Hubner  προέδρος της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης του Ευρωκοινοβουλίου και τ. επίτροπος και ο κ. D. Folkerts-Landau Επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της Deutsche Bank. Στο συνέδριο συμμετέχουν επίσης πρόεδροι επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στις δύο άκρες του Ατλαντικού.

Η Άννα Διαμαντοπούλου μιλώντας στο πάνελ με θέμα:  «Το Ευρωπαϊκό αφήγημα: διαμορφώνοντας μία κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα» τόνισε ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Το δίλημμα είναι πιο επιτακτικό από ποτέ: πολιτική ενοποίηση ή διάλυση ;

1. υποστήριξε την ευρωπαϊκή προοπτική με την προϋπόθεση ενός σχεδίου δράσης που να απαντά στα άμεσα προβλήματα της κρίσης: τη φτώχεια και την ανεργία. Αυτό σημαίνει αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έκδοση χρήματος και ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων στις δημόσιες υποδομές που έχει κατατεθεί ως πρόταση το 2002.

2. Ανέπτυξε την ανάγκη ενός ευρωπαϊκού αφηγήματος  που απαντά στο ερώτημα του πολίτη "γιατί χρειάζομαι περισσότερη Ευρώπη" και βασίζεται σε 5 άξονες: την ειρήνη, το νέο γεωπολιτικό ρόλο της Ευρώπης, τη δημοκρατία, την οικονομική δικαιοσύνη και τον ίσο καταμερισμό της ανάπτυξης.

3. Ολοκλήρωσε την ομιλία της αναφερόμενη στην έξαρση του αριστεροδεξιού λαικισμού στην Ευρώπη, και την ανάγκη επανασύνδεσης των ευρωπαϊκών δυνάμεων με τους πολίτες, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου και επισημαίνοντας ότι εάν δεν υπάρξει αφύπνιση υπάρχει κίνδυνος στις Ευρωεκλογές του 2014, στο Ευρωκοινοβούλιο να  κυριαρχούν 27 Beppe Grillo.